सहानभूती | कुसुमाग्रज कविता
उभे भवती प्रासाद गगनभेदी
पथी लोकांची होय दाट गर्दी
प्रभादिपांची फ़ुले अंतराळी
दौलतीची नित चालते दिवाळीकोप-याशी गुणगुणत अन् अभंग
उभा केव्हाचा एक तो अपंगभोवतीचा अंधार जो निमाला
ह्रदयी त्याच्या जणु जात आश्रयालाजीभ झालेली ओरडूनी शोश
चार दिवसांचा त्यात ही उपासनयन थिजले थरथरती हात पाय
रुप दैन्याचे उभे मुर्त काय ?कीव यावी पण तयाची कुणाला
जात उपहासुनी पसरल्या करालातोची येइ कुणी परतूनी मजुर
बघूनी दीना त्या उभारुनी ऊरम्हणे राहीन दीन एक मी उपाशी
परि लाभु दे दोन घास त्यासीखिसा ओतुनी त्या मुक्या ओन्जळीत
चालू लागे तो दिनबंधू वाटआणी धनिकांची वाहने पथात
जात होती ती आपुल्या मदात
***कवी – कुसुमाग्रज